രാമായണം ഭാഗം 28 : ആത്മസമർപ്പണം – സരയൂവിലേക്ക് ഒരു യാത്ര
സീതയെ ഭൂമിയ്ക്ക് വിട്ടുകൊടുത്ത നിമിഷം മുതൽ രാമന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഒരാഴത്തിലുള്ള ശൂന്യത പതിഞ്ഞു. അയോധ്യയുടെ രാജസിംഹാസനത്തിൽ അദ്ദേഹം ചാരുതയോടെ ഇരുന്നെങ്കിലും, ആ സിംഹാസനം ഇനി ഒരു കടമ മാത്രമായി മാറിയിരുന്നു — ഒരു ജീവിതമായിരുന്നില്ല. രാമൻ ഇനി കരയുന്നില്ല, നീരാർന്ന കണ്ണുകളില്ല. പക്ഷേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മൗനം, കാലത്തിനും ഭരണത്തിനും അതീതമായൊരു ദു:ഖമാണ്.
പ്രഭുവെന്ന നിലയിൽ അദ്ദേഹംഭരണം നിർവഹിച്ചു . ജനങ്ങൾക്ക് നീതി നൽകി, ശാന്തിയും സമൃദ്ധിയും നിലനിർ‍ത്തി. അയോധ്യയിലെ ജനങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ ദൈവമായി കണ്ടു. പക്ഷേ ദൈവത്വത്തിന് പിറകിൽ മനുഷ്യന്റെ ഹൃദയം ഒളിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു — ഭാര്യയെ നഷ്ടമായ ഭർത്താവിന്റെയും, തന്റെ മക്കളെയും അകലെ നിന്ന് മാത്രം കാണേണ്ടിവന്ന പിതാവിന്റെയും ഹൃദയം.
വാൽമീകിയുടെ ശിഷ്യരായ ലവനും കുശനും പാടിയ രാമായണം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ രാജധാനിയിൽ എളിയൊരു അതിശയക്കാഴ്ചയുണ്ടായി — ജനങ്ങൾക്ക് കവി ആയിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളെ രാജകുമാരന്മാരായി തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും, രാമൻ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. സീതയുടെ വേദനയും താൻ വരുത്തിയ വിധിയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സിൽ വീണ്ടും ഉണർന്നു.
സത്യം അറിയാമായിരുന്നിട്ടും, രാജധർമ്മം എന്തിനെക്കാട്ടിലും വലിയതായി രാമൻ കരുതിയിരുന്നു. അയാൾ തന്റെ ജീവിതം മുഴുവനും കർത്തവ്യത്തിനായി ത്യജിച്ചവനായിരുന്നു. എന്നാൽ ആ ത്യാഗം തന്നെ അദ്ദേഹത്തെ മനുഷ്യൻ എന്ന നിലയിൽ പൊള്ളിച്ചുപോയി.
രാമൻ തന്റെ ധർമ്മം പൂർത്തിയാക്കിയതിന്റെ ആത്മസമാധാനത്തിൽ ആയിരുന്നു. പക്ഷേ ഒരു പക്ഷേ, അതിലുപരി ആയിരുന്നു അവന്റെ നിർഭാഗ്യപൂർണ്ണമായ വിടപറയലുകൾ: സീതയെ, സ്വന്തം പുരുഷനെ , മനുഷ്യനെ, പിതാവിനെ. ഓരോ ഉത്തരവാദിത്തവും നിറവേറ്റുമ്പോൾ, ഓരോ തവണയും താൻ തനിക്ക് തന്നെ വിട നൽകിയിരുന്നു.
വർഷങ്ങൾ കടന്നു പോയി. ലവനും കുശനും പിതാവിനൊപ്പം ചേർന്നു. രാജവംശം തുനിയപ്പെട്ടു. പക്ഷേ രാമന് ഇനി ബാക്കിയുള്ളത് ഒരു യാത്ര മാത്രമാണ്. സരയൂനദിയുടെ തീരത്ത് അവൻ നിശ്ചലമായി നിൽക്കുകയായിരുന്നു – രാജവേഷം ധരിച്ചവനല്ല, മറിച്ച് മനസ്സിലെ ഭാരങ്ങൾ മാറ്റുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരുവനായി.
അവൻ സ്വയം പറഞ്ഞു:
“ഇനി കാലത്തിന് അപ്പുറത്തേക്ക് പോകേണ്ട സമയമാണ്. എന്റെ ദൈവികതയും മനുഷ്യത്വത്തെയും തിരിച്ചറിയുന്ന ഈ ഭൂമിക്ക് ഞാൻ നന്ദിയാണ്.”
സരയൂനദിയുടെ നിറം അന്നത്തെ പകലിൽ സ്വർണവണ്ണമായി തെളിഞ്ഞു. ആ കാഴ്ചയിൽ അയോധ്യയുടെ ആചരങ്ങൾ മാറുന്നു. ബ്രാഹ്മണർ മന്ത്രങ്ങൾ ചൊല്ലി. സഹോദരന്മാർ വിലാപമില്ലാതെ നിൽക്കുന്നു. രാജ്യമാകെ തളിർ ചെടിയെപ്പോലെ മൗനമായിരിക്കുന്നു.
രാമൻ ഒഴുകുന്നു – ജലത്തിലെ ഒരു തിരയായും കാലത്തിന്റെ ഒരു ശക്തിയായും. മനുഷ്യനും ദൈവവുമെന്തെന്ന് തിരക്കുന്നത് അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോൾ അവൻ താൻ ഭരിച്ച സിംഹാസനം പോലെ പരമമായി വിട്ട് കൊടുക്കുകയാണ്.
അതിന്റെ അതിരുകളിൽ, അവൻ ദേഹത്തെ സമർപ്പിച്ചു – ഭൂമിക്കു തന്നെ, അതിലൂടെ താൻ പിറന്നതിനു തന്നെ. അതൊരു മരണമല്ല, മറിച്ച് പൂർണ്ണതയായിരുന്നു.
സരയൂനദിയിലേയ്ക്ക് തിരികെ നൽകപ്പെട്ട ആത്മാവ്, ആ പ്രഭയുടെ തെളിച്ചത്തിൽ അഗ്നിജ്വാലയായി ഒഴുകുകയായിരുന്നു – രാജധർമ്മം നിറവേറ്റിയ, പക്ഷേ അതിന്റെ ഭാരം സ്വന്തം പാതയാക്കി തീർത്ത ഒരുവൻ.ആ രാജധർമ്മം ഒരായിരം പേർക്ക് രക്ഷയായപ്പോൾ, രാമനായി ആ ധർമ്മം താൻ ഏറ്റുവാങ്ങിയതിന്റെ വില അദ്ദേഹം സ്വന്തം ജീവിതത്തിലൂടെ അനുഭവിച്ചു.അങ്ങനെ ആ ആത്മാവ് ഭൂമിയിലെ ദൗത്യങ്ങൾ പൂർത്തിയാക്കി, തന്റെ അകത്തുള്ള ദൈവീകതയിലേയ്ക്ക് മടങ്ങുന്നു.