രാമായണം ഭാഗം 26 : കാവ്യങ്ങൾ പാടുന്ന ഇരട്ടകുഞ്ഞുകൾ – അരങ്ങിലെ പ്രത്യക്ഷത
അയോധ്യയുടെ വാതായനങ്ങളിൽ പകലിന്റെ മിഴിയിറങ്ങുമ്പോൾ, നഗരത്തിലെ ഹൃദയം ഒരു ഉത്സവത്തിനായി വിറക്കുകയായിരുന്നു. വലിയൊരു യോഗം ഒരുക്കിയിരിക്കുന്നു — പുതിയ തലമുറയ്ക്ക് ധർമ്മത്തിന്റെ കൃത്യവും മഹത്വവും അഭിമുഖീകരിക്കാൻ. എന്നാൽ ആരും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല, ആ അരങ്ങത്ത് ആദ്യമായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുക ഇരട്ടകുഞ്ഞുകളായിരിക്കും എന്ന്; അവരുടെ വേഷം ലളിതം, സംഗീതം പ്രഭാവശാലം, പിന്നെ അവരുടെ പാടൽ — അതെ, അതാണ് അവരെ വ്യത്യസ്തമാക്കിയത്.
ലവനും കുശനും — വാൽമീകിയുടെ ശിഷ്യരായി വളർന്ന ഇവർ — ആ ദിവസം അവരുടെ കാവ്യങ്ങൾ ആദ്യമായി പാടുമ്പോൾ, ആ അറങ്ങിന്റെ അന്തരീക്ഷം തന്നെ മാറിപ്പോയി. ആ ശബ്ദങ്ങളിൽ ഒരു ചെറു രാജവംശമുണ്ട്, ഒരമ്മയുടെ കരഞ്ഞ ശബ്ദമുണ്ട്, ഒരു പിതാവിന്റെ നീതിയും ഉത്കണ്ഠയും. രാമായണത്തിന്റെ വേദനയും ഗൗരവവും അവർക്ക് ഉച്ചരിക്കാൻ പ്രായം വേണ്ടിവന്നില്ല — അത് അവരുടെ മനസ്സിൽ ഉരിഞ്ഞ കഥയായിരുന്നു.
വിരലുകൾ വീണയുടെ നൂലുകളിൽ സ്നേഹത്തോടെ യാത്രചെയ്യുമ്പോൾ, സദസ്സിൽ പതിയെ നിലാവ് പടരുന്നതുപോലെ മൂകത പടർന്നിരുന്നു. രാമൻ അച്ഛനെന്നോർക്കാതെ ആ ശബ്ദം കേട്ടിരുന്നു. ഓരോ പദവും, ഓരോ സ്വരവുമാവുമ്പോഴും, മനസ്സിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ ഒന്നൊന്നായി മറവിയിലായിരുന്ന സ്മരണകൾ ഉണരുകയാണ്. അതിജീവനം, വേദന, വിശ്വാസം — ഈ കുട്ടികൾ ആ മുഴുവൻ കഥ പാടുകയാണ്.
ജനങ്ങൾ അതിന്റെ ആഴം മനസ്സിലാക്കിയില്ലെങ്കിലും, അവരിൽ പലരും കണ്ണീരോടെ കാണപ്പെട്ടു. സീതയുടെ ദു:ഖം അവരുടെ കാതുകളിൽ നിറയുന്നു. രാമൻ അതൊരു കാവ്യമായി മാത്രമല്ല, ഒരു പുനരവലോകനമായി കാണുന്നു. അവന്റെ ജീവിതം, അവന്റെ തീരുമാനങ്ങൾ, അവൻ വിട്ടുപോയത്, പിടിച്ചു നിർത്തിയത് — എല്ലാം ഈ പാട്ടിൽ നിറയുന്നു.
രാമന്റെ മൗനം വാല്മീകിയ്‌ക്കറിയാം. അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് ഈ കാവ്യം അരങ്ങിൽ എത്തിച്ചത് — സത്യത്തിന്റെ ശബ്ദം എവിടെയും മറവിയാകരുതെന്ന വിശ്വാസം വാല്മീകിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു.
ഇരട്ടകളുടെ ശബ്ദം അവസാനിക്കുമ്പോൾ, അയോധ്യ അതിജീവിച്ച കാവ്യത്തെ പോലെ അവ മുഴങ്ങിനിന്നു . ആരാണീ കുട്ടികൾ? എവിടെ നിന്നാണ് അവർ ഈ കാവ്യങ്ങൾ കൊണ്ടുവന്നത്? ഈ പാടലുകൾക്ക് പിന്നിലെ ആത്മാവ് ആരുടെ?
ഈ ചോദ്യം മനസ്സിൽ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് രാമൻ ആദ്യമായി അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കുന്നത്.