രാമായണം ഭാഗം 25 : ലവ-കുശൻറെ ജനനം – കാവ്യങ്ങളുടെ തുടക്കം
അഗ്നിപരീക്ഷ വഴി തന്റെ ആത്മപരിശുദ്ധി തെളിയിച്ചതായി സീത വിശ്വസിച്ചു. പക്ഷേ സമൂഹം തന്നെയായിരുന്നു വീണ്ടും അതിനെ ചോദ്യം ചെയ്തത്. രാജാവായ രാമൻ നിർവഹിക്കേണ്ട ധർമ്മം, ഭാരതീയ ചരിത്രത്തിന്റെ കനത്ത പാഠമാകുന്നു – പൊതു ധർമ്മത്തിനുവേണ്ടി വ്യക്തിയെയും സ്നേഹത്തെയും ബലികൊടുക്കേണ്ടി വരും. അതിന്റെ ആദ്യത്തെ ഇരയായത് സീതയായിരുന്നു.
അവൾ ഗർഭിണിയായിരിക്കെ രാജധാനിയുടെ കുശലം നിലനിർത്തേണ്ടതിന് വേണ്ടിയുള്ള വഴികാട്ടിയാണെന്ന പേരിൽ സീതയെ വനത്തിലേക്ക് അയക്കുകയായിരുന്നു. സ്നേഹത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള നിർഭാഗ്യപരമായ ഒരു വഞ്ചനയായി അവൾക്ക് ഈ വിയോഗം അനുഭവപ്പെട്ടു.
വനത്തിലേക്ക് പതിയാതെ സീത പടർന്നു. വാല്മീകി ആശ്രമത്തിന്റെ സമാധാനത്തിൽ അഭയം തേടി, തന്റെ ഉള്ളിലെ കരുത്ത് അവൾ പുനരാവിഷ്കരിച്ചു. കുശനും ലവനും, അവളുടെ പുത്രന്മാർ, ആകാശം പോലെ വിശാലമായ ഭാവിയോടെയുണ്ടായി. അമ്മയായി അവൾ തന്റെ വരാനിരിക്കുന്ന പാതയിൽ പുനർജന്മം സ്വീകരിച്ചു – ഭൂമിയിൽ നിന്നുള്ളവളായി, ഭൂമിയിലേക്കു തന്നെ.
അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഇനി പ്രണയത്താൽ നിറയുന്നില്ല, പക്ഷേ കരുത്താൽ നിറഞ്ഞവയാണ്. അവളുടെ സൗന്ദര്യത്തിൽ ഇപ്പോൾ ദയയും ധൈര്യവുമുണ്ട്. മൗനം പറഞ്ഞത് പോലെ അവളുടെ ഹൃദയം പറയുന്ന ഒരൊറ്റ വാക്യം മാത്രമുണ്ട്: “സത്യത്തിന്റെയോ സ്നേഹത്തിന്റെയോ മുന്നിൽ ഞാൻ തളരില്ല.”
വനാന്തരീക്ഷത്തിൽ തഴുകിയിരുന്നത് ഒരു വ്യത്യസ്ത ശാന്തതയായിരുന്നു. സീതയെ വാല്മീകിമുനിയുടെ ആശ്രമത്തിൽ എത്തിച്ച ശേഷം കാലം മുഴുവനും മാറിയിരിക്കുന്നു. നിന്റെ ഉള്ളിൽ നീ മാത്രം ജീവിക്കുന്നത് എങ്ങനെയെന്നത് അവൾ പഠിച്ചു. രാജ്ഞിയായി ആദരിക്കപ്പെട്ടതിൽ നിന്നാണ് അവളെ “അമ്മയായി” ആക്കിയത് ജീവിതം തന്നെ.
വാൽമീകി സീതയെ തന്റെ ശിഷ്യകളോടൊപ്പം സംരക്ഷിച്ചുവളർത്തി. അവളുടെ സൗമ്യതയിൽ ഉള്ളത് ദു:ഖമല്ല, മറിച്ച് പ്രബലമായ പ്രതീക്ഷയാണ് – ഒറ്റക്കായാലും, അവൾ രക്ഷപ്പെടുമെന്ന വിശ്വാസം. ദിവസങ്ങൾ കടന്നു. വർഷങ്ങൾ മറഞ്ഞു. ഒരു സൂര്യോദയത്തിൽ, ആശ്രമത്തിന്റെ ശാന്തതയ്ക്ക് നടുവിൽ, ഇരട്ട ശബ്ദങ്ങളായി ലോകം ഉണർന്നു – രണ്ട് കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കരച്ചിൽ.
ലവനും കുശനും.
പ്രകൃതിയുടെ തുടക്കത്തിന്റേതുപോലെ, അവരുടെ ജനനം ആ ലോകത്തെ മാറ്റിമറിച്ചു. വാൽമീകി, തന്റെ സൂക്ഷ്മമായ കണ്ണുകളാൽ അവരിൽ പ്രതിഭയുടെ സൂചനകൾ കണ്ടു. വേദപാഠം, ധർമ്മം, യുക്തി – എല്ലാം സ്വാഭാവികമായി മനസ്സിലാക്കുന്ന ഈ ഇരട്ടകുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ ഒരു അസാധാരണ ഭാവി പടരുന്നു.
സീത അവരെ സ്‌നേഹത്തോടെ വളർത്തി. പക്ഷേ, അവരുടെ ഓരോ ചിരിയിലും, അവളുടെ കണ്ണുകൾ അതീതമായ ദു:ഖങ്ങൾ മറച്ചുനിൽക്കുന്നു. അവൾ ഒരു രാജകുമാരിയായിരിന്നുവെങ്കിലും, ആ കുട്ടികളോടൊപ്പം വനംപഠിപ്പിച്ച അമ്മയായിരിക്കുന്നു. ഓരോ തിരുമുറ്റത്തും അവൾ പറയുന്ന കഥകളിലൂടെയും താരാട്ടുകളിലൂടെയും, അവളെക്കുറിച്ചുള്ള ചരിത്രം അറിയാതിരിക്കാൻ അവർക്ക് കഴിയില്ല.
ഇതാണ് കാവ്യത്തിന്റെ തുടക്കം. വാൽമീകി, ഈ ഇരട്ടകളെ ഉപയോഗിച്ച് രാമായണത്തിന്റെ ശ്രുതികളാക്കി മാറ്റുന്നു. രാമന്റെ ജീവിതം, സീതയുടെ സഹനം, രാജധാനിയിലെ ധർമ്മപ്രശ്നങ്ങൾ – ഇവയെല്ലാം അവർ മനസ്സിലാക്കി പാടുന്നു. സംഗീതത്തിലൂടെയും കാവ്യത്തിലൂടെയും അവർ ആ കഥകളെ ജനം അറിയാത്ത ആഴങ്ങളിൽ എത്തിക്കുന്നു.
വാത്സല്യത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ ദു:ഖം, ജ്ഞാനത്തിൽ ചേർത്ത ദയ – ഇവയെല്ലാം ലവ-കുശൻറെ ഭാഷയിലെ കാവ്യമായി ഉദയിക്കുന്നു. അങ്ങനെ അവർ ജീവിതത്തിന്റെ സംഗീതരൂപങ്ങളായി വളരുന്നു. അവർ പാടുന്നത് വെറും കഥകൾ അല്ല – അതിന്റെ പിന്നിൽ രാജവംശങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്തം, സ്ത്രീയുടെ ആത്മശബ്ദം, പിതാവെന്നതിന്റെ നീതി എന്നെല്ലാം ഉള്ളവയാണ്.
വാതിൽതുറന്ന് അകത്തേക്ക് ഒഴുകുന്ന കാറ്റുപോലെ, ഈ കാവ്യങ്ങൾ പെതുക്കെ പെതുക്കെ അവരെ അവരുടെ പിതാവിനരികെ കൊണ്ടുവരും. പക്ഷേ അതുവരെ, ലവനും കുശനും അവരുടെ അമ്മയുടെ മൗനത്തിൽ നിന്ന് സംഗീതം കണ്ടെത്തുകയാണ്.