രാമായണം ഭാഗം 24 : സീതയുടെ വ്യസനം – ഹൃദയത്തിലെ ദൂരം
അയോധ്യയിൽ ഉത്സവമെന്ന പേരിലുള്ള വർണ്ണാഭമായ ദിനങ്ങൾ തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. രാജാവായി രാമന്റെ സ്ഥാനാരോഹണവും, ഹനുമാനെപ്പോലുള്ള ധീരന്മാർക്ക് നൽകപ്പെട്ട ആദരങ്ങളും നഗരവാസികൾ ആഘോഷിച്ചു. പക്ഷേ ആ ഹർഷഗീതങ്ങളിൽ ഒളിഞ്ഞ് നിലകൊള്ളുന്ന ഒരു ശബ്ദശൂന്യത ഉണ്ടായിരുന്നു – സീതയുടെ മൗനം.
അവൾ പാർക്കുന്ന മഹലിൽ വിരുന്നുകാർ ഇല്ലായിരുന്നു. വിരിയുന്ന പുഷ്പങ്ങൾക്കിടയിലും അവളുടെ കണ്ണുകൾ വാടിയപൂപോലെ നിലകൊണ്ടിരുന്നു. അഗ്നിപരീക്ഷയുടെ നിമിഷം കഴിഞ്ഞുപോയിരിക്കുന്നു, പക്ഷേ അതിന്റെ ചൂട് ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് മാറിയിരുന്നില്ല. അവൾ രാമന്റെ അടുത്തുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും , ഹൃദയങ്ങൾക്കിടയിലെ അകലം അത്ര എളുപ്പത്തിൽ മായാത്തതായിരുന്നു.
തെളിച്ചം നിറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോഴും ഹൃദയത്തിൽ കറുത്തമേഘം ചൂടിയിരിക്കാൻ സീതയെ പോലെ ഒരാൾക്ക് മാത്രമേ കഴിയുകയുള്ളൂ. രാജ്യമാകെ രാമന്റെ വിജയത്തിൽ മുങ്ങിയപ്പോൾ, സീതയുടെ മനസ്സിൽ പടർന്നിരുന്നത് ഒരു ശാന്തമായ വേദനയുടെ മഞ്ഞമേഘം തന്നെയായിരുന്നു. അയോധ്യയിൽ വിജയാഘോഷത്തോടെ തിരിച്ചെത്തിയ ഒരാൾക്ക് അഭിവാദ്യങ്ങൾ കിട്ടുമ്പോഴും മറ്റൊരാൾക്ക്‌ ആക്ഷേപണങ്ങൾ ലഭിക്കുകയായിരുന്നു.
അഗ്നിപരീക്ഷ വഴി തന്റെ ആത്മപരിശുദ്ധി തെളിയിച്ചതായി അവൾ വിശ്വസിച്ചു. പക്ഷേ സമൂഹം തന്നെയായിരുന്നു വീണ്ടും അതിനെ ചോദ്യം ചെയ്തത്. രാജാവായ രാമൻ നിർവഹിക്കേണ്ട ധർമ്മം, ഭാരതീയ ചരിത്രത്തിന്റെ കനത്ത പാഠമാകുന്നു – പൊതു ധർമ്മത്തിനുവേണ്ടി വ്യക്തിയെയും സ്നേഹത്തെയും ബലികൊടുക്കേണ്ടി വരും. അതിന്റെ ആദ്യത്തെ ഇരയായത് സീതയായിരുന്നു.
രാമൻ ദൈവസാന്നിധ്യത്തിലും ധർമ്മചിന്തകളിലുമായിരുന്നു. ജനങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കണമെന്ന തന്റെ ആഗ്രഹത്തിൽ, സീതയെ ആ സങ്കേതത്തിൽ മാറ്റിക്കളയേണ്ടി വന്നതിനെക്കുറിച്ചും താൻ സ്വന്തം മനസ്സിനോട് സ്വയം ചോദിച്ചുപോക്കുകയും ചെയ്തു. അവളുടെ പുനരാഗമനത്തെ സാമൂഹികമാധ്യമമായ പ്രശ്നങ്ങൾക്കൊപ്പം നോക്കേണ്ടിവന്നത് രാമന്റെ മനസ്സിനെ ആക്രമിച്ചിരുന്നത് പോലെ.
സീതയ്ക്ക് മനസ്സിലാകുന്നത് അതായിരുന്നു – തന്റെ ഭർത്താവ് ഇനി തന്റെ സ്വന്തമായവനല്ല, അവൻ ജനങ്ങളുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ പ്രതീകമാണ്. അവളെ നിത്യജീവിതത്തിൽ ചേർത്തുവെച്ചത് ഒരു ഭാര്യയായി അല്ല, ഒരു ചുവടുവയ്പ്പായി – ജനങ്ങളുടെ നീതിന്യായം സംരക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടിയുള്ളവനാണ്.
ഒരു രാത്രി, നിലാവിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ സീത ശാന്തമായി അമ്മയിലേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു:
“അമ്മേ, എന്റെ ഹൃദയം ഇപ്പോഴും അവനുമായി ചേർന്നിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ അവന്റെ ഹൃദയം, എൻ്റെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും, അവൻ തന്റെ ധർമ്മത്തിൽ നിന്ന് വിട്ടുമാറിയിട്ടില്ല. അതിനുള്ള ബലം തന്നെയാകാം എനിക്ക് ഈ മൗനം സമ്മതിക്കാൻ കഴിയുന്നത്.”
അവളുടെ ആ സ്വീകാര്യത, അതിലുണ്ടായിരുന്ന വേദനയെക്കാളും മഹത്തായതായിരുന്നു. പ്രണയം, സ്നേഹം, ആത്മീയസമ്മതം – എല്ലാം സീതയെ സുന്ദരിയാക്കുന്നതല്ല; മറിച്ച്, അതിജീവനത്തിന്റെ വേദിയിൽ ആത്മാഭിമാനത്തോടെ നിലകൊണ്ട ആ ധൈര്യമാണ് അവളെ ശുദ്ധിയാക്കുന്നത്.
രാമൻ അവളെ നോക്കിയപ്പോൾ, അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു അതിഗംഭീരമായ ശാന്തതയും വേർപാടിന്റെ സ്വീകാര്യതയും അയാൾ വായിച്ചു. അവരുടെ ഇടയിലുള്ള ദൂരം ശരീരപരമല്ല – ഹൃദയത്തിന്റെ പലതരത്തിലുള്ള നീക്കങ്ങളാണ് അവരെ വിഭജിച്ചത്.
സീതയുടെ വ്യസനം – അത് വെറും ദു:ഖമല്ല. അത് അവളുടെ ആത്മാവിന്റെ വിധേയത്വവും വിശുദ്ധതയും അടങ്ങിയ നിരവധിപ്രശ്നങ്ങളുടെ ഇടയിലുള്ള ഒരു ഒറ്റപ്പെടലായിരുന്നു . അവളെ നോക്കി നിന്നവർക്ക് പോലും മനസ്സിലാകാത്ത, വായിക്കാൻ കഴിയാത്ത, പക്ഷേ അനുഭവിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു നോവായിരുന്നത്.