രാമായണം ഭാഗം 22 : സീതയുടെ അഗ്നിപരീക്ഷ – പൊള്ളുന്ന പ്രതീക്ഷയുടെ തെളിവ്
ലങ്കയുടെ നിശബ്ദമായ ചൂടിൽ പതിഞ്ഞിരുന്നത് ജയം മാത്രമല്ല, ധാർമ്മികതയുടെ കടുത്ത ചോദ്യങ്ങളുമായിരുന്നു. രാമൻ വിജയിച്ചു; രാവണൻ വീണു. പക്ഷേ, ഈ വിജയത്തിന്റെ താളത്തിൽ ഒരു തണുത്തുറഞ്ഞു വന്ന മൊഴിയുണ്ട് — സീതയുടെ അഭിമാനം.
സീതയെ തിരിച്ചുകിട്ടിയ നിമിഷം, രാമൻ്റെ മുഖത്ത് ശാന്തതയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അതിന്‍റെ പിന്നിൽ ഒരു ഇരുണ്ടലോകം പതിഞ്ഞിരുന്നതിനുപോലെയായിരുന്നു. “ഞാൻ എന്റെ കടമ നിർവഹിച്ചു,” രാമൻ പറഞ്ഞു. “പക്ഷേ, ജനത്തിന്‍റെ മുന്നിൽ നീ മനസ്സാക്ഷിയോടെ നിൽക്കേണ്ടതുണ്ട്.”
അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ, അതൃപ്തിയും വേദനയും പകർത്തിയ ഇരുണ്ട നിഴലുകൾ. “ഞാൻ അഗ്നിപരീക്ഷയ്ക്കു തയ്യാറാണ്,” സീതയുടെ ശബ്ദം നേരം പോലെ തെളിഞ്ഞിരുന്നു. അവളുടെ ഭാഷയുടെ പൊരുള്‌ പ്രാകൃതമല്ല; അത് ഒരു സതിത്വത്തിന്റെ മുഴങ്ങലായിരുന്നു — പൊള്ളുന്ന വിധിയിൽ പ്രതീക്ഷയുടെ തെളിവ്.
അഗ്നികുണ്ഡം ഒരുക്കപ്പെട്ടു. കുളിരോടെയിരുന്ന വാനരരും രാജപുരുഷന്മാരും ശ്വാസം പിടിച്ച് നോക്കി. അവൾ മുന്നോട്ട് നടന്നു — ഭീതിയില്ലാതെ, അഭിമാനത്തോടെ. അവളുടെ ഓരോ പടിയിലും ഒരൊരു നിലപാടുണ്ടായിരുന്നു — ഞാൻ ആരായെന്നുള്ള ഉറച്ച പ്രഖ്യാപനം. അഗ്നിയുടെ തീ കത്തിയപ്പോൾ, ആ തീയിൽ നിന്ന് സീത തിളങ്ങി. ഭൗതികരീതിയിൽ, അതൊരു അതിശയമായിരുന്നു; ആത്മീയരീതിയിൽ, അതൊരു ദൈവീയ പ്രഖ്യാപനമായിരുന്നു.
അഗ്നിദേവൻ തന്നെ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട് രാമന്റെ മുന്നിൽ പറഞ്ഞു:
“അവളിൽ ഒരു ദോഷവും ഇല്ല. അവൾ ശുദ്ധയാകുന്നു. അവളെ സംശയിക്കേണ്ടതില്ല.”
രാമൻ തല താഴ്ത്തി. അതൊരു പരാജയത്തെ അംഗീകരിക്കലല്ലായിരുന്നു — മറിച്ച്, ഒരു മനുഷ്യൻ തന്റെ ദൗർബല്യത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ നിമിഷം. “ഞാൻ അങ്ങനെ ചോദിച്ചേനെ, പക്ഷേ ഹൃദയം അവളെ ഒരിക്കലും സംശയിച്ചിട്ടില്ല,” എന്നായിരുന്നു രാമൻ്റെ ഉത്തരവാക്കുകൾ.
ആ രാത്രി, അഗ്നികുണ്ഡത്തിൽ നിന്ന് പൊട്ടിയ ഉദയസൂര്യനായിരുന്നു സീത. അവൾ കാണിച്ചത് ഏതൊരു സ്ത്രീയുടെയും വിശുദ്ധിമാത്രമല്ല ; അത് ധർമ്മത്തിന്റെ അതിജീവനകുറിപ്പായിരുന്നു. അവളിൽ നിന്ന് ഉയർന്നത്, കാലത്തേക്കു നിലനിൽക്കുന്ന ഒരു സന്ദേശം — വിശ്വാസം, സ്വാഭിമാനം, സമത്വം.
ഭൂമിയും ആകാശവും മൗനമായി സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. അഗ്നി ശാന്തമായതുപോലെ, ഹൃദയത്തിലുമൊരു നിശ്ചയം തെളിഞ്ഞു — സ്ത്രീയെ സംശയത്തിന്റെ കനൽകുണ്ടത്തിലേക്ക് എറിയുമ്പോൾ, അവൾ ഒരു ദൈവമായി ഉയരുന്നതാണ്.ഒരാളെ സംശയിക്കപ്പെടുമ്പോൾ അതിലേറെ ദൃഢതയും ആത്മവിശ്വാസവുമാണ് അവർ തെളിയിക്കുന്നത്