രാമായണം ഭാഗം 21: അസ്ത്രങ്ങൾ പ്രകാശിക്കുന്ന അന്ത്യയുദ്ധം
ലങ്കയുടെ കുളിർ കാറ്റ് അന്ന് കത്തുന്ന പോലെ തോന്നിച്ചു. കിഴക്കോട്ട് രക്തത്തിന്റെ നിറത്തിൽ ചുവന്നൊരു പ്രഭയുടെ നേർക്കാഴ്ചയുണ്ടായിരുന്നു. യുദ്ധം അതിന്റെ അന്ത്യഘട്ടത്തിലെത്തിയിരിക്കുന്നു – അസ്ത്രങ്ങളും ശക്തികളും കെട്ടുപൊട്ടുന്നൊരു സമരം. ഈ നേരം, വാക്കുകൾക്ക് താവളമല്ല; അമ്പുകൾ സംസാരിക്കുന്നു, വാളുകൾ കത്തിയശബ്ദമായി നിലകൊള്ളുന്നു. രാമനും രാവണനും ഒരേ വാതിലിന്റെ മുന്നിലാണ് – നീതിയ്ക്ക് നേരെ ധാർമ്മികതയുമായി, അഹങ്കാരത്തിനു നേരെ താന്ത്രികശക്തിയുമായി.
രാവണന്റെ മുഖത്ത് ഇന്നലെ ഉണ്ടായിരുന്ന മൂടൽവെളിച്ചം ഇല്ലാതായിട്ടുണ്ട്. അതിനുപകരം, ശക്തിയുടെ പൂർണ്ണരൂപം അവൻ വെളിപ്പെടുത്തുകയായിരുന്നു. അമ്പുകൾക്ക് നിറം മാറിയിട്ടുണ്ട് — ചിലത് തീ പോലെ, ചിലത് തണുത്ത മഞ്ഞ് പോലെ, ചിലത് മനസ്സിന്റെ വിഷം പോലെ. രാവണൻ ആകാശത്തിലേക്ക് ഉയർന്ന്, തന്റെ പതിനൊന്ന് തലകളെ ധൈര്യത്തോടെയാണ് പൊന്തിച്ചിരുന്നത്. ഒരൊറ്റ കാഴ്ച കൊണ്ട് പോലും, ഭൂമി വിറക്കുന്നത് പോലെ തോന്നുന്ന ഭീകരതയുടെ പടശലഭം.
രാമൻ, അടിയൊഴിയാത്ത ചിന്തയോടെ നിലകൊണ്ടു. ഹനുമാനും ആനന്ദനും പൂർണ്ണശക്തിയോടെ പടയൊരുക്കങ്ങളുമായി തൊട്ടടുത്തു നിന്നു. എന്നാൽ ഈ പോരാട്ടം പിന്നെ ആരുടേയും
കൂട്ടായ യുദ്ധമല്ല — ഇത് ഒരു അനീതിക്കുമപ്പുറം നിലനിൽക്കുന്ന ആന്തരിക പോരാട്ടമാണ്. അഹങ്കാരത്തിന് എതിരായ ആത്മസംയമനത്തിന്റെ പോരാട്ടം.
രാവണൻ ഒൻപതാമത്തെ തലകെട്ടിയപ്പോൾ, രാമൻ തന്റെ ഏറ്റവും ശക്തിയുള്ള അസ്ത്രം എയ്തു.ഇത് യുദ്ധത്തിന്റെ അവസാനഘട്ടം ആയിരുന്നു . രാവണൻ്റെ ഏകദേശം ഒൻപത് തലകളും നശിപ്പിച്ചിട്ടും, അയാൾ ഇപ്പോഴും പൊരുതാനൊരുങ്ങിയ നിലയിൽ നിൽക്കുകയായിരുന്നു . ഇതിന് ശേഷമാണ് രാമൻ തന്റെ ശക്തിയുടേയും ധർമ്മത്തിന്റേയും ശുദ്ധമായ പ്രതീകമായ ദിവ്യബാണം ഉപയോഗിക്കുന്നത്.
അഗസ്ത്യമുനിയുടെ അനുഗ്രഹത്തോടെ ലഭിച്ച ആ ബാണം ശരപത്മത്തിൽ നിന്നുള്ളതാണ് — അതായത് ദിവ്യതയും ആത്മശക്തിയുമുള്ള ആസ്ത്രം. ഇത് വെറും യുദ്ധായുധമല്ല, ധാർമ്മികതയുടെ പ്രതീകമായും അതിനെ കാണാം. രാമൻ ഈ അസ്ത്രം ഉപയോഗിച്ചത് ശക്തിയിൽ ഇല്ലായ്മ വന്നപ്പോൾ അല്ല, മറിച്ച്, സത്യത്തിനും നീതിക്കും വേണ്ടി യുദ്ധം അവസാനിപ്പിക്കേണ്ട സമയമാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ ആയിരുന്നു.
ഈ അമ്പ് വിക്ഷിപ്തമായപ്പോൾ അതിന്റെ വെളിച്ചം, അതിന്റെ ശബ്ദം, അതിന്റെ ശക്തി — എല്ലാം ഒരേ സമയം യുദ്ധഭൂമിയെ മാറ്റിമറിക്കുന്നതായിരുന്നു. അത് രാവണന്റെ ഒടുവിലത്തെ പ്രതിരോധവും അഹങ്കാരവും തകർത്തു. ഈ അമ്പ് എയ്യുന്നത് രാമൻ്റെ ഒരു നീതി സംഹാരചിഹ്നമായി മാറുന്നു — കക്ഷിവൈരമായല്ല, ധർമ്മനിർവഹണമാണ്.
രാമൻ ഒരു തുളുമ്പലോടെ നോക്കി:
“അഹങ്കാരത്തെ ഞാൻ തോൽപ്പിച്ചില്ല; അതിനെ അതിന്റെ തന്നെ ഭാരംകൊണ്ടു കുഴിയിലാക്കിയതുമാത്രമാണ്.”
ആ നിമിഷം, ലങ്കയുടെ ആകാശത്തിൽ സമാധാനത്തിന്റെ വാതിൽ തുറന്നതുപോലെയായിരുന്നു. കണ്ണീരില്ലാതെ, സന്തോഷമില്ലാതെ — ശൂന്യമായ ഒരു പവിത്രത. അസംബന്ധങ്ങളായി വിചാരിക്കപ്പെട്ട ആ പോരാട്ടം, അന്ത്യത്തിൽ ഒരു ആത്മസത്യമായിത്തീരുന്നു.
യുദ്ധം തീർന്നു. ഭൂമി ചിന്തിച്ചു. അഗ്നിയുടെ പ്രകാശം കുറഞ്ഞു. പക്ഷേ ധർമ്മത്തിന്റെ ജ്വാല ആകാശത്തിലേക്ക് ഉയർന്നു.