രാമായണം ഭാഗം 12: അശോകവനത്തിലെ സീതാദർശനം
രാത്രിയുടെ നിശ്ചലതയിൽ പെട്ടിരിക്കുന്നു ലങ്കയുടെ അശോകവനം. പ്രകാശത്തിന്റെ ചില തിരമാലകൾ ചന്ദ്രികയായി പുഞ്ചിരിച്ചു നിന്നു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ, ആ തോട്ടത്തിൽ ആർക്കും അറിയാതെ ഒളിഞ്ഞ് ഹനുമാൻ ഇരിക്കുകയാണ്. വാനരവീരനായ അവൻ, തന്റെ ദൗത്യത്തിന്റെ ഏറ്റവും നിർണായകഘട്ടത്തിലേക്കാണ് കടക്കുന്നത് – സീതാദേവിയെ കണ്ടെത്തുന്ന ആ നിമിഷത്തിലേക്ക്.
അശോകവനം, വിശാലമായതും കാവ്യാത്മകവുമായ ഭൂപ്രദേശമാണ് – തുളസിയും കുന്തലപുഷ്പങ്ങളുമുള്ള ഒരു തിരുസങ്കേതംപോലെ. പക്ഷേ, ആ ദിവ്യശാന്തിയുടെ നടുവിൽ അഗാധമായ ദു:ഖത്തിന്റെ പ്രതീകമായി സീത ഇരിക്കുന്നു. തൻ്റെ ഭർത്താവായ രാമനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അവൾ, ഭൂമിയെ നോക്കി ശൂന്യതയിൽപ്പെട്ട നിലയിലാണ്.
ചുറ്റും രാക്ഷസികളെപ്പോലുള്ള കാവൽക്കാർ. രാവണൻ പലവട്ടം ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയശേഷം, അതിജീവിക്കാനായി ഭയം ഇല്ലാതെ പ്രതീക്ഷയുടെ പ്രകാശം ഹൃദയത്തിൽ സൂക്ഷിച്ചവൾ തന്നെയാണ് സീത. ഹനുമാൻ ആ കാഴ്ച കാണുമ്പോൾ, അവന്റെ മനസ്സിൽ കരുതലും ആഴമുള്ള സ്നേഹവും പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടുന്നു.
ഹനുമാൻ ഒളിഞ്ഞിരുന്ന നിലയിൽ നിന്നും സൂക്ഷ്മസ്വരത്തിൽ സീതയെ അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നു:
“ജനകപുത്രി, ഞാൻ വാനരവീരനായ ഹനുമാൻ, രാമന്റെ ദൂതനായി വന്നിരിക്കുന്നു.”
ആ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ സീത ആദ്യം ഭയന്നു. പക്ഷേ ഹനുമാൻ തന്റെ കൈയിൽ കൊണ്ടുവന്ന രാമന്റെ അംഗുലീയകം – വിരലിൽ ധരിച്ചിരുന്ന മോതിരം – അവൾക്ക് കാണിച്ചു:
“ഇത് രാമൻ തന്നത്. നിന്നെ കാണുമ്പോൾ കാട്ടാനായി. അദ്ദേഹം ഉദ്ദേശിച്ചതും ആഗ്രഹിച്ചതും , നിന്നെ തിരികെ കൊണ്ടുപോകാനാണ്.ആ ദൗത്യത്തിന്റെ ഭാഗമായിട്ടാണ് ഞാൻ ഇവിടെ വന്നത്.”
ആ വിശുദ്ധ മോതിരം കണ്ടപ്പോൾ സീതയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞുതുളുമ്പി. തൻ്റെ രാമൻ ഇതുവരെ തന്നെ മറന്നിട്ടില്ലെന്നും, അദ്ദേഹം ആരാലും അതിക്രമിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല എന്ന് ഉറപ്പുള്ള ഒരു രേഖപോലെ അവൾ അത് വണങ്ങി സ്വീകരിച്ചു.
സീത ഹനുമാനോട് ചോദിച്ചു:
“എവിടെ രാമൻ? എപ്പോഴാണ് നമുക്ക് വീണ്ടും കാണാൻ കഴിയുക ?”
ഹനുമാൻ മറുപടി നൽകി:
“അദ്ദേഹം കിഷ്കിന്ദയിൽനിന്ന് വാനരസൈന്യവുമായി തിരിയുന്നു. സേന അണിനിരക്കുകയാണ്. നീ പ്രതീക്ഷ കൈവിടരുത് – നീ രാമന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ജീവിക്കുന്നു.”
സീതയ്ക്ക് വേദനയുടെ ഇടയിലും ഹനുമാന്റെ ധൈര്യവും ആത്മാർത്ഥതയും കണ്ടപ്പോൾ ആശ്വാസമായി.
തിരികെ പോകുന്നതിനു മുൻപ് ഹനുമാൻ അവളോട് ചോദിച്ചു:
“ഞാൻ ഇപ്പോൾ നിന്നെ കൊണ്ടുപോകട്ടെ? എന്റെ പേശിയിലേക്ക് പിടിച്ചു നീയിരുന്നാൽ മതി.ഞാൻ പറന്നുകൊള്ളാം.”
പക്ഷേ സീത തലകുനിച്ചു പറഞ്ഞു:
“അത് രാമന്റെ കൈകൊണ്ടായിരിക്കണം. എന്റെ രക്ഷ, എന്റെ താപവിമുക്തി, എന്റെ സ്നേഹം – എല്ലാം രാമനിലേക്കു മാത്രമാണ്. നീ തിരിച്ച് പോ, രാമനോട് ഇതെല്ലം പറയുക .”
ഹനുമാൻ സീതയുടെ ആത്മവീര്യത്തിനുമുന്പിൽ നമസ്കരിച്ചു. അവളെ ഒറ്റയ്ക്ക് വിട്ടാലും അതിൽ തീർന്നിരുന്നത് നിരാശയല്ല – പ്രതീക്ഷയുടെ ഒരു ജ്വാലയായിരുന്നു അവളുടെ കണ്ണുകളിലുണ്ടായിരുന്നത്.
ഹനുമാന്റെ ഹൃദയം നിറഞ്ഞു – സ്നേഹത്തിന്റെയും ധാർമ്മികതയുടെയും ആ സാക്ഷിയെ കണ്ടതിന്റെ ആനന്ദം അവന്റെ മനസ്സിൽ കോരിത്തരിപ്പുണ്ടാക്കി.