ഭാഗം 19: കുംഭകര്ണന്റെ ഉദയം – തകർച്ചയുടെ കനൽരാവ്
ലങ്കയുടെ ഇരുട്ടുമൂടിയ ആകാശത്തിന് താഴെ, ധർമ്മത്തിനും അധർമ്മത്തിനുമിടയിലെ യുദ്ധം മറ്റൊരു വഴിത്തിരിവിലേക്കാണ് കടക്കുന്നത്. രാമസേനയുടെ വീരത്വം, രാക്ഷസസേനയുടെ ഭീകരത, രണ്ടും നേരിയൊരു നിമിഷം നിശ്ചലമായത് ഭീഷണിയുടെ മുമ്പൊരുക്കങ്ങൾ പോലെ. ആ നിശ്ചലതയെ തകർക്കാനായിരുന്നു രാവണൻ്റെ പുതിയ തീരുമാനം — കുമ്ഭകർണ്ണനെ ഉണർത്തുക.
അവൻ ഒരു യോദ്ധാവായി മാത്രം അല്ല, ഒരിക്കലും നിഗ്രഹിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഭീകരശക്തിയായി. വിശാലമായ ശരീരത്തിലും, വജ്രംപോലെ ഉറച്ച മനസ്സിലും, മാമാങ്കം പോലെ മുഖത്തും ദൃശ്യമായിരുന്നു.അസാധാരണമായ ഒരു ആചാരങ്ങൾക്കൊടുവിലാണ് അദ്ദേഹത്തെ ഉണർത്തിയത് — കാൽനൂറ്റാണ്ടുകൾക്കപ്പുറം ഉള്ള ഉറക്കം കടന്നിറങ്ങി, ഭീകരതയുടെ രൂപമായി അവൻ എഴുന്നേറ്റു. അദ്ദേഹം ആദ്യം നോക്കിയതും ചോദിച്ചതും ഭക്ഷണത്തെക്കുറിച്ചായിരുന്നു.എന്നാൽ അടുത്ത നിമിഷം തന്നെ, രാക്ഷസസേനയുടെ അവസ്ഥ കണ്ടപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്ത് ഉഗ്രഭാവം തെളിഞ്ഞു. രാക്ഷസനാണെങ്കിലും, കുംഭകർണ്ണനിൽ ഒരു വിവേകമുണ്ടായിരുന്നു — രാവണന്റെ ആഹങ്കാരപൂർണ്ണമായ നയത്തിൽ നിന്നാണ് ദോഷമുണ്ടായതെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന് അറിയാം.. പക്ഷേ സ്വന്തം ജനതയെ സംരക്ഷിക്കേണ്ട കടമയെ മറക്കാനാവില്ലെന്ന ചിന്തകൊണ്ട് അദ്ദേഹം യുദ്ധം സ്വീകരിച്ചത്.
രാവണന്റെ മുന്നിൽ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു:
“സീതയെ മോചിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, ഈ കലഹമുണ്ടാകേണ്ടതില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ ഇപ്പോൾ, ഞാൻ കർമ്മത്തിന്റെയഭിമാനമായി പോരാടും.”
രാമസേനയുടെ മുന്നിൽ വന്നപ്പോഴേക്കും, ഭൂമി വിറച്ച് നിന്നു. കയറ്റങ്ങൾ തകർന്നു, മരങ്ങൾ പിടഞ്ഞു, കല്ലുകൾ പൊട്ടിപ്പാറിച്ചു. പക്ഷേ അതിനിടയിൽ, രാമൻ പ്രതീക്ഷയുടെ പ്രകാശമായി നിലകൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു മനുഷ്യനാണെങ്കിലും, ദിവ്യതയാൽ നിറഞ്ഞ, കർമ്മത്തിന്റെ ബലത്തിൽ ഉന്നതനായ ആയിരുന്നു രാമൻ.അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകൾ ശാന്തമായിരുന്നു:
“വലിയ ശത്രു ഉണർന്നിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ നമ്മൾ നീതിന്മേൽ ഉറച്ചിരിക്കുന്നു. അതിനാൽ നമ്മൾ ജയിക്കും.”
ജാംബവാൻ തന്റെ ശബ്ദത്തിൽ പഴക്കത്തെയും ആനുകാലികതയെയും ചേർത്ത് പറഞ്ഞു:
“കുംഭകർണ്ണൻ ഒരു മഹാശക്തിയാണ്. പക്ഷേ അവനിലുമുപരി നീതിയും ധാർമ്മികതയും വലിയവയാണ്.”
അങ്ങതൻ, ഹനുമാൻ, നീലൻ എന്നിവർ ചേർന്ന് അത്യുഗ്രമായ പോരാട്ടത്തിൽ കുതിച്ചുകയറി. കൊടുങ്കാറ്റുപോലെയായിരുന്നു കുംഭകർണ്ണന്റെ ചുവടുകൾ, ഒരു തലമുറയെ ഒറ്റയടി കൊണ്ട് പിടഞ്ഞുവീഴ്ത്തുന്ന ഭീഷ്മശക്തി. പക്ഷേ അവന്റെ ദേഹത്ത് പതിയുന്ന ഓരോ അമ്പും, വാളും, കല്ലും, ഒരു പുതിയ തുടക്കമായിരുന്നു : “അഹങ്കാരം അനശ്വരമല്ല.”
പോരാട്ടം അത്യുഗ്രമായി നീളുമ്പോൾ, ലക്ഷ്മണൻ പതിനായിരം അമ്പുകൾ കൊണ്ട് ഒരു മാർഗം തുറക്കുമ്പോൾ, രാമൻ ആ ദിശയിൽ തൻ്റെ ദിവ്യബാണം എയ്തു. ആ അമ്പ്, ഒരൊറ്റ നിമിഷം, സമ്പൂർണ്ണ യുദ്ധഭൂമിയെ ശാന്തമാക്കി. അതിന്റെ കനലിൽ കുംഭകർണ്ണൻ വീണു — വീരത്വത്തോടെ, പക്ഷേ ധർമ്മത്തിനോട് കീഴടങ്ങിയവനായി.
ഭൂമിയിലേക്കു തളർന്നുവീണ ആ വീരന്റെ മുറിവുകളിൽ കാണപ്പെട്ടത് അഹങ്കാരത്തിന്റെ അധ്വാനവും, മനസ്സാക്ഷിയുടെ അതിജീവനവുമാണ്. രാമൻ തല കുനിഞ്ഞു, വിനീതമായി.
“നീ എന്റെ ശത്രുവായിരുന്നെങ്കിലും, നീ ധീരനാണ്. നിന്റെ വീരത്വത്തെ ഞാൻ ആദരിക്കുന്നു.”
ആ രാത്രി, തകർച്ചയുടെ കനൽരാവായി. പക്ഷേ അതിൽ തെളിഞ്ഞത് — ധാർമ്മികമായ പോരാട്ടത്തിൽ, ആറ് കയ്യും ആയുധങ്ങളുമുള്ള യോദ്ധാവിനേക്കാൾ വലിയവൻ സത്യത്തിൽ ഉറച്ച മനസ്സായിരുന്നു എന്നതാണ്.