രാമായണം ഭാഗം 16: യുദ്ധത്തിന്റെ ശബ്ദം – രക്തം, ധർമ്മം, ധൈര്യം
അരുണോദയത്തിന്റെ ആദ്യമെന്നപോലെ ലങ്കയുടെ പടിവാതിലുകളിൽ പുതിയൊരു പ്രകാശം മൂടിയിരുന്നു — അതൊരു പ്രകാശമല്ല, വാനരസേനയുടെ ധൈര്യത്തിന്റെയും ധർമ്മത്തിന്റെയും തെളിച്ചമൂന്നിയൊരു ചൂടായിരുന്നു. കടലിനപ്പുറം കടന്നുവന്ന രാമസേന, തങ്ങളുടെ അവസാന ലക്ഷ്യത്തിലേക്കുള്ള ചുവടുവെപ്പാണെന്നു മനസ്സിൽ കരുതി. കുതിരകളോ ആനകളോ ഇല്ല; കയറ്റവും പാറയും കടന്നു മുന്നേറുന്ന കുരങ്ങന്മാരുടെ വീരമൊഴികൾ മാത്രമാണ് ആ സേനയുടെ ആക്രോശവും ആത്മവിശ്വാസവും.
പൊതിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന കുന്നുകളുടെ പിന്നിൽ നിന്നാണ് യുദ്ധം അരങ്ങേറിയത്. ആദ്യത്തെ അമ്പ് വായുവിൽ തുളച്ച് പായുമ്പോൾ, , ധർമ്മം രക്ഷപെടാനുള്ള പ്രതിജ്ഞയുടെ മുദ്രയായിരുന്നു അത്. ആ രാത്രിയിൽ കൂരിരുട്ട് പോലും യുദ്ധ തീവ്രതയാൽ കാണാനാകുമായിരുന്നു.
രാമൻ തന്റെ തേജസ്സോടെ നിലകൊണ്ടിരുന്നു. അമ്പുകളുടെ മഴ പതിയെ പതിയെ രാവണൻ്റെ പതാകയിലേക്കു നീങ്ങി. പിന്നിൽ ലക്ഷ്മണൻ, ലക്ഷ്മണന്റെ നേത്രങ്ങളിൽ ഉരുക്കുപോലെയുള്ള നിശ്ചയം. ഹനുമാൻ ആകാശം കീറി പറക്കുമ്പോൾ തൻ്റെ ചുണ്ടുകളിൽ ആ നിലാവിന്റെ പ്രകാശംപോലും അകത്ത് പടർത്തിയ ഉജ്ജ്വലതയാകുന്നു. അങ്ങദൻ, വാളേറിനിന്ന പോലെ വീരത്വത്തിൽ നടന്നു; ജാംബവാൻ തൻ്റെ വൈരാഗ്യത്തിന്റെ പടവുകൾ മാറ്റി വെച്ചു, ഒരു സ്നേഹമാർന്ന ഗുരുവിൻ കരുതലോടെ യുദ്ധം പിന്തുടർന്നു.
രാക്ഷസസേന ശക്തമായ എതിരാളികളായിരുന്നു. വലിയ പാറകൾ പിടിച്ചു പറിച്ച് എറിയുന്നത് പോലെ, അവരുടെ രോഷവും അത്ര ഭീകരമായിരുന്നു. കരകൗശലങ്ങളാൽ, മന്ത്രവാദങ്ങളാൽ, പാതാളശക്തികളാൽ അവർ ആക്രമിച്ചു. അക്രമത്തിന് മറുപടിയായി വാനരസേന തങ്ങളുടെ ശുദ്ധമനസ്സിലും അനുകമ്പയിലും നിന്നാണ് തുരങ്കം വരച്ചത്. ഒരാൾ വീഴുമ്പോൾ രണ്ടുപേർ കയറി വന്നു. ദൈവത്തെ ഓർത്തുകൊണ്ട്, സ്വന്തം രക്തം അവരുടെ കൈകളിൽ കെട്ടിപ്പിണഞ്ഞുകൊണ്ട് അവർ പടയാളികളായിത്തീർന്നു.
രാമന്റെ അമ്പുകൾ ഓരോന്നും രാമഭക്തിയുടെ പരിമിതിയല്ലാത്ത തീപ്പൊരി പോലെ ആയിരുന്നു. അവ കാറ്റ് കീറി, പ്രതീക്ഷ പടർത്തി, യുദ്ധത്തിന്റെ തിരച്ചിൽ എന്നൊരു മഹാഗാഥയായി മാറി. രാക്ഷസരുടെ വീഴ്ചകളിൽ രക്തമുണ്ടായിരിന്നുവെങ്കിലും, അതിലൂടെ ഉയർന്നത് ധാർമ്മികമായ മഹത്ത്വമായിരുന്നു.
രാവണൻ അതികായരെ, മഹാസാരഥികളെ യുദ്ധഭൂമിയിൽ ഇറക്കി. എങ്കിലും, ഓരോ പ്രഹരവും ഓരോ ധർമ്മശക്തിയുടെ ഉദയമായിരുന്നു. വീരത്വം ഇവിടെ ഭീകരതയെ തരണം ചെയ്തു, സ്നേഹം അഹങ്കാരത്തെ നിഗ്രഹിച്ചു, ആത്മവിശ്വാസം മരണഭയത്തെ മറികടന്നു.
ഇടയ്ക്ക് ഹനുമാൻ തൻ്റെ വാലും ശരീരവും ഉപയോഗിച്ച് രാക്ഷസകൂട്ടങ്ങളിലെങ്കിലും തീ കത്തിച്ചു. അതൊരു കത്തിക്കയറിയ ജ്വാലയായിരുന്നില്ല — അതൊരു തെളിയിപ്പ് ആയിരുന്നു: “സത്യം കൈവിട്ടാൽ, ഭൂമി കത്തും.”
പടവുകൾ തകർന്നു, ഗോപുരങ്ങൾ ചതഞ്ഞു, പക്ഷേ ധർമ്മം പിടിച്ചുനിന്നു. പ്രതീക്ഷയുടെ സംഗീതം അതിജീവിച്ചു. രക്തം പതിച്ച മണ്ണിൽ നിന്നും പൊട്ടിയുയർന്നത് തോൽവിയല്ല; അതായിരുന്നു വിശ്വാസത്തിന്റെ കുരുതിക്ക് ശേഷം പടർന്ന ധൈര്യത്തിന്റെ പുലരി.
ഇതായിരുന്നു യുദ്ധത്തിന്റെ ശബ്ദം — കുലം, തരം, ഭയം, ദുഷ്‌ക്രിയ, എല്ലാം തറപറ്റിയ ഒരു മഹായുദ്ധത്തിന്റെ ഹൃദയസ്പന്ദനം. അതിൽ തോറ്റത് അതിക്രമമായിരുന്നു. ജയിച്ചത് – സ്നേഹവും ധർമ്മവും ധൈര്യവും ചേർന്ന മഹാസത്യമായിരുന്നു